Şehir hiç bu kadar kalabalık görünmemişti. Sokaklar insan seliyle dolup taşarken, kafeler hep dolu gözüküyor. Peki neden bu kadar yalnız hissediyoruz? Modern hayatın çelişkisi burada başlıyor: Yanındakilerle aynı havayı soluyor, ama kimseyi gerçekten göremiyorsun.

Günümüz şehir insanı, sürekli bir bağlantı hâlinde. Telefon ekranları, sosyal medya bildirimleri, Zoom toplantıları… Her şey “bir arada olmayı” vaat ediyor, ama gerçek temas giderek nadirleşiyor. İnsan, ekranlar aracılığıyla birbirine dokunuyor gibi görünse de ruhu hâlâ yalnız. Modern yalnızlık, yalnızca fiziksel değil; duygusal ve zihinsel bir boşluk.

Yalnızlık, bazen bir seçimdir. Kendiyle kalmak, düşünmek, üretmek ve nefes almak için gerekli olabilir. Ama çoğu zaman zorunludur. Trafik ışığında beklerken, metroda sıkışmışken ya da gece yarısı apartman boşluğunda yürürken hissettiğimiz o tarifsiz yalnızlık, şehir hayatının görünmeyen bedeli.

İronik olan, teknoloji bize birbirimize daha yakın olmayı vaat ederken, aslında mesafeleri büyütüyor. Arkadaş listelerimiz uzuyor, ama gerçek sohbetlerimiz kısalıyor. Komşular birbirini tanımıyor, kahvehaneler sessizleşiyor. Yalnızlık, kalabalığın gölgesinde sessiz bir şekilde çoğalıyor.

Çözüm basit ama zor: Bağ kurmak. Küçük jestler, kısa sohbetler, göz göze gelmeler… Bunlar modern yalnızlığın duvarlarını yıkabilecek minik kırılmalar. Çünkü yalnızlık, kalabalıkta gizli bir sessizliktir ve sessizliği bozacak olan şey, insanın kendine ve başkasına gösterdiği küçük ilgidir.

Kalabalık şehirler yalnızlık üretebilir, ama insanlar yalnızlıkla baş etmeyi de öğrenebilir. Önemli olan, kalabalığın içinde kaybolmamak, küçük ama gerçek bağlarla sessizliği delmektir.