Hayat, çoğu zaman bir skor tabelası gibi önümüze serilir. Kazananlar alkışlanır, kaybedenler unutulur. Fakat ne yazık ki, bu kadar basit değil. Çünkü kazanmak her zaman üstün gelmek değildir; kaybetmek de her zaman yenilgi anlamına gelmez. Bazen bir kayıp, insanın kendini bulduğu andır. Bazen bir zafer, insanın içini en çok boşaltan andır.

Kazanmak istiyoruz — hepimiz. Kimimiz bir yarışta, kimimiz bir ilişkide, kimimiz de kendi iç savaşımızda. Fakat çoğu zaman “kazanmak” kelimesine yüklediğimiz anlam, başkalarının gözündeki değere göre şekilleniyor. Toplumun belirlediği bir çizgi var: bir işe girersen kazandın, ev alırsan kazandın, alkış alırsan kazandın. Peki ya huzur bulduğunda? O kazanç neden kimsenin umurunda değil?

Kaybetmek ise korkutucu geliyor bize. Çünkü kaybedenin hikâyesini kimse dinlemiyor. Fakat gerçekte, kaybedenlerdir öğrenen, dönüşen, büyüyen. Bir insan, kaybetmeden hiçbir şeyin kıymetini anlayamıyor. Başarının anlamı da, düşüp kalkmaların toplamında gizli. Kaybettiğin gün, aslında seni sen yapan gün olabilir.

Ben bazen düşünüyorum: Acaba hayatın amacı gerçekten kazanmak mı, yoksa kaybederken bile bir anlam bulabilmek mi? Belki de asıl mesele, oyunun sonunda kim önde olduğu değil; oyunu nasıl oynadığın, kime zarar vermeden mücadele ettiğin. Çünkü sonunda herkes kendi vicdanının önünde hesap verir.

Gerçek kazanç, kimsenin görmediği bir anda sessizce kendi huzurunu bulmaktır. Gerçek kayıp ise, alkışların arasında kendini kaybetmektir.