Siyasi hareketler, tıpkı ulu çınarlar gibi hem toprağın derinliklerine inen kökleri hem de semaya uzanan dallarıyla var olurlar. Kökler, bir yapıyı ayakta tutan hafızayı ve emeği temsil ederken; dallar, değişimi, geniş kitlelere açılımı ve büyümeyi ifade eder.İYİ Parti’nin hikâyesi, bu dengeyi görmek açısından özel bir örnek sunuyor.

İYİ Parti İl Başkanı İsmail Kaya ile yaptığım röportajda, yaptıklarını ve yapacaklarını büyük bir açıklıkla anlatırken, aynı zamanda eksik kalan ya da yeterince üzerinde durulmayan hususlara dair de önemli ipuçları verdi. Bu eksikliklerin ayrıntılarını başka bir yazıda ele alacağım. Fakat Bursa’da bugün, bundan sonra mutlaka yapılması gerekenleri ve herkes tarafından görülmesi gereken gerçekleri konuşmak gerekiyor.

23 Nisan 2016’da Bursa Atatürk Kapalı Spor Salonu’nda yakılan meşale, yalnızca bir toplantının değil; yıllar içinde olgunlaşan bir iddianın, bir arayışın ve bir toplumsal talebin görünür hâle gelişidir. Bu meşale, partinin kuruluş yolculuğunu başlatan ilk kıvılcım olarak tarihe geçmiştir.

Kuruluşun düşünsel omurgası da yine Bursa’da şekillenmiştir. Parti programı ve tüzüğü bu şehirde yazılmış, her cümlesinde ülkücü kadroların emeği, tecrübesi ve idealist ruhu hissedilmiştir. Bu ekip, yalnızca masada değil sahada da var olmuş; kurucu genel başkanla birlikte neredeyse gidilmedik yer bırakmamıştır. Bir hareketin temel taşlarını döşeyen bu çabanın görmezden gelinmesi hem siyasi hem vicdani açıdan mümkün değildir.

Ancak bununla birlikte siyasetin bir başka gerçeği daha vardır:
Bir hareketi ayakta tutan yalnızca kökleri değil, genişleyebilme iradesidir.

Bir siyasi parti, sadece kurucu kadroların sadakatiyle büyüyemez. Toplumsal merkezle buluştukça, farklı görüşlerle temas ettikçe güçlenir. Bu nedenle başka siyasi geleneklerden gelen isimlerin İYİ Parti’ye katılmasını yadırgamak doğru değildir. Siyaset, kapıları kapatmak değil; yeni yollar açma, yeni köprüler kurabilme sanatıdır.

Eğer küçük bir çevre olarak kalmak isterseniz, dışarıdan gelen her sesi tehdit gibi görürsünüz. Fakat ülke yönetmeye talipseniz; uzlaşmayı, müzakereyi, farklı düşüncelerle yan yana yürüyebilmeyi göze almak zorundasınız. “Sadece bizden olanlar gelsin” anlayışı, ilk düğmenin yanlış iliklenmesine benzer; gömleğin geri kalanı hiçbir zaman düzgün durmaz.

Bugün toplumun beklentisi açıktır:
“Bana yanında yer aç, beni dinle, fikrime değer ver, birlikte yürüyelim.”

Siyaset, nihayetinde insana ve duygulara temas etme sanatıdır. Siyaset, bir “tek sesli koro” değil; uyumlu bir “çok sesli orkestradır.”

Bunun için siyasette başarıya giden yol, insan ilişkilerinden geçer.Siyaset, insanı ve insan duygusunu yönetme sanatıdır. Dinlemek, anlamak, müzakere etmek bu sanatın olmazsa olmazlarıdır. Kucaklayıcı bir tutum geliştirenler genişler; korkuyla, ayrıştırmayla hareket edenler daralır.

Bir siyasi hareket, toplumun %100’ünün hayır duasını almak istiyorsa önce kendi içindeki insanların hayır duasını alarak iç huzuru oluşturmalıdır. İç huzuru olmayan bir yapının dışarıya güven vermesi beklenemez. Bu birlik duygusu ise Cumhuriyet’in kurucu değerleri etrafında, ihtilafı olmayan herkesi kucaklayan geniş bir çerçeveyle mümkündür.

Siyaset bugün her zamankinden fazla şuna ihtiyaç duyuyor:

·      Birleştirici bir, dil

·      Müzakere edebilen akıl,

·      İş birliği geliştirebilen vizyon,

·      Dışlamak yerine kucaklayan olgunluk.

“Benim istediğim gibi olacaksan gel, aksi hâlde uzak dur.” yaklaşımı, modern siyasetin kaldırabileceği bir tavır değildir. Çünkü toplum, artık daha kapsayıcı, daha anlayışlı, daha çoğulcu bir siyaset dili talep etmektedir.

Bir hareket köklerine sadık kalıp, hafızasına sahip çıkarken, ufkunu da genişletebildiği ölçüde yarınları inşa edebilecek güce ulaşır.